گواهی، شناسه‌ی دیجیتالی است که توسط مرکز صدور گواهی دیجیتالی برای یک شخص یا سازمان صادر می‌شود و با استفاده از اطلاعات درون آن می‌توان برای تایید هویت دارنده گواهی و برقراری ارتباط امن با صاحب گواهی اقدام نمود. استفاده از گواهی و امضای دیجیتال برای اعتماد و امن‌سازی ارتباطات و تبادلات افراد و سازمان‌ها در بستر اینترنت، از اهمیت روزافزونی برخوردار می‌باشد.

هوش مصنوعی (AI) و امضای دیجیتال به روش‌های مختلفی تلاقی می‌کنند و یک رابطه پویا ایجاد می‌کنند که هر دو فناوری را بهبود می‌بخشد. در اینجا نحوه ارتباط و کمک آنها به یکدیگر آمده است: 1. امنیت پیشرفته: هوش مصنوعی می‌تواند امنیت امضای دیجیتال را بهبود بخشد. با تجزیه و تحلیل الگوها و تشخیص ناهنجاری‌ها، سیستم‌های هوش مصنوعی می‌توانند نقض‌های امنیتی احتمالی یا فعالیت‌های متقلبانه در فرآیندهای امضای دیجیتال را شناسایی کنند. این قابلیت برای حفظ یکپارچگی و قابل اعتماد بودن اسناد امضا شده دیجیتالی بسیار مهم است. 2. تشخیص تقلب: الگوریتم‌های هوش مصنوعی در تشخیص تلاش‌های متقلبانه برای تقلید یا تکرار امضای دیجیتال ماهر هستند. آن‌ها می‌توانند اسناد امضا شده را با الگوها و امضاهای شناخته شده مقایسه کنند و مغایرت‌هایی را شناسایی کنند که ممکن است نشان دهنده جعل باشد.

امضای دیجیتال یک فرایند رمزنگاری است که برای تضمین اعتبار و اصالت اطلاعات مورد استفاده قرار می‌گیرد. امضای دیجیتال از روش‌های رمزنگاری عمومی استفاده می‌کند تا با استفاده از یک کلید خصوصی، اعتبار امضاکننده و صحت اصالت داده‌ها را تضمین کند. با استفاده از امضای دیجیتال، می‌توان اکیداً اطمینان حاصل کرد که اطلاعات در حین انتقال تغییر نکرده‌اند و هیچ فرد یا نرم‌افزاری آن‌ها را تغییر نداده است. همچنین، اعتبار سند و تأیید صحت اطلاعات می‌تواند توسط امضای دیجیتال تضمین شود.

امضای الکترونیک و امضای دیجیتال، هر دو به منظور اعتبارسنجی و تایید اسناد یا تراکنش‌های الکترونیکی استفاده می‌شوند، اما در سطح امنیت و نحوه پیاده‌سازی فنی متفاوت هستند. در این مقاله این دو تکنولوژی را با یکدیگر مقایسه می‌کنیم.

تاریخچه امضای دیجیتال را می توان به روزهای اولیه رمزنگاری و ارتباطات ایمن ردیابی کرد. قبل از ظهور فناوری مدرن، امضاهای دست‌نویس روشی برای تأیید صحت اسناد بودند. با این حال، با ظهور عصر دیجیتال، نیاز به امضای امن و الزام آور قانونی در دنیای مجازی به طور فزاینده ای اهمیت یافت. این امر منجر به توسعه فناوری امضای دیجیتال شد. مفهوم امضای دیجیتال در اواخر دهه 1970، زمانی که محققان شروع به آزمایش تکنیک های رمزنگاری کردند، ظهور کرد. یکی از اولین پیشگامان در این زمینه، ویتفیلد دیفی بود، که همراه با مارتین هلمن، مفهوم رمزنگاری کلید عمومی را در سال 1976 اختراع کرد. این پیشرفت امکان تبادل امن پیام ها را از طریق یک کانال عمومی فراهم کرد و پایه و اساس امضای دیجیتال را ایجاد کرد. .

قوانین امضای دیجیتال مجموعه ای از قوانین و مقرراتی است که بر استفاده و اعتبار امضای دیجیتال حاکم است. این قوانین ممکن است در کشورها متفاوت باشد، اما برخی از جنبه های رایج عبارتند از: 1. شناخت قانونی: امضای دیجیتال باید از نظر قانونی به عنوان شکل معتبر امضا شناخته شود تا در دادگاه قابل اجرا باشد. 2. احراز هویت: امضای دیجیتال باید با استفاده از روش های احراز هویت که هویت امضاکننده را تضمین می کند، تولید شود. این ممکن است شامل استفاده از رمزهای عبور، بیومتریک یا کلیدهای رمزنگاری باشد. 3. یکپارچگی: امضای دیجیتال باید یکپارچگی سند امضا شده را تضمین کند، به این معنی که هرگونه تغییر یا تغییر غیرمجاز در سند شناسایی خواهد شد.

محیط اجرای مورد اعتماد (TEE) بخش مجزا و امنی در حافظه و CPU یک کامپیوتر است که به منظور حفاظت از محرمانگی و یکپارچگی کد و داده‌ها در برابر دسترسی‌های خارجی ایجاد شده است. در این محیط محافظت شده، داده‌ها نمی‌توانند توسط هیچ کد خارجی خوانده یا دستکاری شوند. TEE یک فضای ایمن را برای عملیات حساس مانند تولید امضاهای دیجیتال فراهم می‌کند.